Het hoeft niet perfect (maar dat is best lastig)

Eén van mijn grote voorbeelden, de Nieuw-Zeelandse fotograaf Sue Bryce, zegt altijd: 'Better done than perfect'. Waarmee ze zoveel wil zeggen als: 'je kunt het maar beter gedaan hebben, dan dat je wacht tot iets perfect is'. Want als je daar op wacht... dan kan het wel eens heel erg lang duren. Als het al gebeurt, want, wanneer is iets perfect? 

Zo moest ik nog eens een keer foto's van mezelf laten maken. Want voor iemand die steeds tegen iedereen zegt dat ze foto's van zichzelf moeten laten maken, had ik wel heel weinig goede foto's van mezelf. Geen, eigenlijk. In elk geval geen foto's waar ik zelf blij van werd. En net als iedereen verdien ik natuurlijk ook foto's van mezelf waar ik van hou. Toch eindigde dat laten maken van die foto's steeds onderaan mijn 'Things To Do'-lijstje. Ik moest eerst fotografen vinden die foto's maken die passen bij wat ik wil uitstralen. Ik moest eigenlijk nog even tien kilo afvallen. Ik moest naar de kapper. Ik was nou wel heel erg witjes, ik moest eerst even het zonnetje op mijn gezicht laten schijnen. 

Ik verzon dus precies dezelfde excuses als jullie. Ach ja, niets menselijks is mij vreemd. 

Tot de Summer School die ik vorige week volgde bij topfotograaf Iris Planting. Als ik al dacht dat we op dag één uit onze comfort zone werden gehaald ('ga maar even mensen op straat vragen of ze voor je willen poseren en let dan vooral op gezichtsuitdrukkingen en emoties'), dan werd dat in de loop van de week alleen maar erger. En het aller, aller, allerergst was de laatste dag. Want toen moesten we zelfportretten maken. Toen moest ik dus ineens bedenken hoe ik mezelf op de foto zou willen zetten. 

Eerlijk. Vond ik zelf. Eerlijk laten zien wat ik van mezelf vind. Eerlijk omgaan met wat ik minder aan mezelf vind. 

Of toch proberen te laten zien wat ik zou willen zijn?

Nou ja, uiteindelijk is het allebei geworden. Denk ik. Hoop ik.

Niet perfect, maar wel gedaan.