Wat ik zie, is schoonheid

Op Facebook kwam ik net een heel interessante discussie tegen.

"Waarom gebruiken we make up en Photoshop als we tegelijkertijd zeggen dat je mooi bent zoals je bent?"

Dat is best even iets om over na te denken. 

Voor mij bestaat het antwoord uit twee delen, en het eerste deel is de ervaring van de shoot zelf. Het gevoel dat iemand jouw make up en je haar doet... voor mij is dat pure verwennerij, pure luxe. Natuurlijk kan ik het zelf, maar hoe fijn is het niet als je alleen maar je ogen dicht hoeft te doen, alleen maar hoeft te ontspannen? Dat is op zich al een kadootje. 

En voor het tweede deel wend ik me even tot de Amerikaanse fotograaf Scott Kelby.

Op zijn eerste bezoek aan het Italiaanse Toscane, reed hij met zijn gezelschap over een heuvel, en voor hem zag hij een prachtig Toscaans dorpje. Scott stopte, stapte uit en nam wat foto's van het dorp. Toen hij thuis kwam en de foto's bekeek, zag hij electriciteitskabels lopen, precies dwars door het midden van de foto - die kabels had hij helemaal niet gezien op het moment dat hij de foto's nam! Wat deed hij? Hij Photoshopte die kabels weg. Hij wilde met zijn foto's laten zien wat hij had gezien toen hij daar was, niet wat er echt was.

Het punt is: als mensen naar je kijken, dan bewerkt hun brein als het ware het plaatje dat ze zien. Ze zien echt niet al je poriën, dat ene kleine puistje of rode plekje terwijl ze met je praten - tenzij ze daar bewust naar op zoek gaan. Wanneer je iemand vastlegt op een foto, dan worden al die dingen waar mensen normaal gesproken overheen kijken ineens heel erg zichtbaar. En daarom bewerk ik de foto's. Om vast te leggen wat we zien als we naar je kijken terwijl we met je praten en lachen. 

Wat denken jullie?