Wat je ziet, ben je niet zelf

'Zorg dat er foto's van je zijn', zeg ik tegen iedereen. 'Laat mij jou laten zien hoe mooi je bent'. Ja, ik heb natuurlijk makkelijk praten. Ik ben niet degene die op de foto hoeft, ik sta lekker àchter de camera en geef jou allemaal gekke aanwijzingen, die helemaal niet comfortabel voelen!

Het is niet zo makkelijk om je mooi te voelen, als vrouw. Natuurlijk helpt het als je partner lieve dingen tegen je zegt, maar meer dan dat nog is het vooral een uitdaging om je eigen mooie kanten te zien. Vrouwen zijn zo ontzettend streng tegen zichzelf. Daar kan ik, net zoals iedereen, natuurlijk wel over mee praten. Ik ben niet dol op mijn spiegelbeeld. Niet omdat ik nu ouder wordt en ik rimpels krijg - die vind ik niet zo erg. Ik moet wel heel erg wennen aan dat bleke bekkie dat terugstaart, 's morgens vroeg. Na zeven jaar in de tropen ben ik toch gewend dat ik er ook zonder make up toch een heel klein beetje zonnig uitzie. Nu vallen die wallen ineens zo op. Maar mijn hoofd vind ik verder best leuk: ik heb leuke ogen met lachrimpels en die vrolijke rimpels zitten ook rond m'n mond (en dat is een stuk fijner dan chagrijniger rimpels - als je dan toch rimpels moet krijgen, dan maar vrolijke). Mijn bovenlip had wel wat voller mogen zijn, maar alles bij elkaar is dat hoofd best charmant. Ik heb meer moeite met de rest van mijn lijf. Wie me al langer kent, weet dat ik al jaren heftig heen en weer jojo. Ik heb een hekel aan mijn dikke armen, dito achterwerk en immense dijen. Als ik één van mijn fanatieke sportieve periodes doormaak, is het allemaal minder erg - maar die kipfilets onder mijn armen blijven plofkippen en op mijn derriere kan Kim Kardashian ook meerijden. Eerlijk is eerlijk: het eerste wat in me opkomt als ik aan mezelf denk, is 'te dik'. 

Dat is natuurlijk best treurig. Maar één van de mooiste dingen die ik heb geleerd sinds ik portretten ben gaan maken, is dat dàt beeld, dat beeld dat je van jezelf hebt, maar één van de vele beelden is die er van jou bestaan. Zoals ik mezelf in de spiegel zie, zo ziet verder niemand me. Om te beginnen heb ik kleren aan - en meestal verhullen die de plofkippen netjes. Maar belangrijker nog: ik zie mezelf niet in de spiegel terwijl ik enthousiast aan het vertellen ben over alle leuke dingen die ik de afgelopen week heb gedaan - en de nog gavere dingen die ik de komende weken ga doen. Ik zie mezelf niet lachen met mijn vriendinnen, of knuffelen met mijn kinderen. Ik zie alleen maar die fronsende blik terwijl ik in de spiegel kijk en tot mijn grote verdriet nog steeds niet veranderd ben in een blondere, Nederlandse versie van Beyonce. Dat ziet verder niemand. 

Maar wat zien ze dan wel?

Dat wilde ik ook wel eens weten. Natuurlijk is het wel een beetje een onbescheiden vraag. En ik heb 'm alleen voorgelegd aan mijn Facebook-vrienden, die me (daar ga ik tenminste van uit) in principe best aardig en leuk vinden. Dus geheel objectief is het niet. Maar toch was het een fantastisch idee! Want wat ik allemaal te horen kreeg... Een kleine opsomming: dapper, Nederlands, doorzetter, warm, getalenteerd, creatief, fantasierijk, geinteresseerd, fantastisch, enthousiast, energiek, 'loving and living life to the fullest', positief, lief, vergeetachtig, 'bubbly', met een groot hart...

Een groot hart, dus. Niemand had het over mijn grote achterwerk of dikke armen. Die heb ik natuurlijk wel, maar ik heb duidelijk belangrijker kenmerken!

En dus heb ik besloten dat ik gewoon aan mezelf moet wennen. De Nederlandse, blondere Beyonce zal ik wel niet meer worden, maar warm, creatief, enthousiast en positief: daar teken ik voor. En voor dat grote hart ook. Dus doe ik nu voor mezelf wat ik ook voor jullie doe: ik maak foto's van mezelf. Selfies (doet Beyonce ook, toch?). Elke week eentje, dit jaar. Zodat er foto's zijn waar ik ook op sta. Natuurlijk niet (altijd) helemaal glamourous, maar ook niet allemaal zonder make up. Gewoon zoals ik ben.