Dit is waarom ik doe wat ik doe

Soms is het goed om weer even met beide benen op de grond te worden gezet. 

Ik vind fotograferen het leukste en mooiste wat het is, maar soms is het even zo druk dat het echt als werk gaat voelen. Gelukkig komt er dan vaak heel snel alweer een bijzonder moment waarop ik me realiseer waarom ik precies doe wat ik doe. En soms duurt dat moment geen moment, maar een hele dag. Zoals wanneer ik de gasten van Stichting Samen Varen mag portretteren.

Voor diegenen die even niet weten waar het over gaat: Stichting Samen Varen zorgt ieder jaar voor een volledig verzorgde vaar-vakantieweek voor vrouwen met borstkanker, die niet alleen ziek zijn, maar bovenop die ellende ook nog eens in een financieel moeilijke situatie zitten. Soms komt dat door een scheiding, soms zijn er andere redenen, maar hoe dan ook: voor deze vrouwen zit een lekker weekje weg er normaal gesproken niet in. Vaak zeggen we tegen iemand die een lastige tijd doormaakt: 'Wees lief voor jezelf' - maar maar al te vaak hangt er aan lief zijn voor jezelf een prijskaartje. Bij mij tenminste wel: ik denk dan aan een dagje sauna, of een massage, of toch op z'n minst een heel grote reep chocolade. Maar wat als dat nou niet kan? 

Ik maakte drie jaar geleden kennis met de stichting en wist meteen: ik wil een bijdrage leveren. Ik wil die vrouwen laten zien hoe mooi ze zijn. Ook al zijn ze ziek, zijn ze kaal door de chemo of opgezwollen: ze zijn stuk voor stuk kanjers en dus prachtig. En natuurlijk was visagiste Marianne dat meteen met me eens: dat gingen we doen. Vorig jaar konden we voor het eerst mee, in november zijn we weer geweest en wat een ervaring is het toch! Ten eerste het fotograferen van maar liefst 45 vrouwen op één dag, in een geimproviseerde studio op het tussendek, het in vijf minuten proberen gerust te stellen, te ontspannen en dan met bewondering van achter mijn camera kijken hoe geweldig de dames zich openstellen voor me. Maar ook zien met hoeveel liefde, zorg en warmte de grote groep vrijwilligsters de vrouwen omringen. Er gebeurt echt iets op die boot. Op zondag, als de dames opstappen, zijn veel vrouwen gespannen. Maar op donderdag zijn er vriendschappen voor het leven gesloten, is samen gehuild maar zijn er ook geweldige grove grappen gemaakt en bij het van boord gaan op vrijdag kan iedereen er weer even tegen. De zorgen zijn echt een week aan de kant gebleven. 

Ik kan alleen maar hopen dat ik met mijn portretten een kleine bijdrage mag leveren aan het gevoel van eigenwaarde van deze stoere vrouwen. Dat ze, als ze naar deze foto's kijken, denken aan die prachtige week, maar ook aan de kracht die ze in zich hebben. En de liefde. Vooral aan de liefde. 

Want uiteindelijk draait het daar allemaal om.

Wil je meer weten over Stichting Samen Varen of wil je een bijdrage leveren zodat ze volgend jaar voor de zesde keer kunnen uitvaren? 

Klik dan even hier!