Poseren? Hoe dan?

Nog niet zo heel lang geleden mocht ik zelf op de foto. Voor een artikel in een magazine, dus met alles er op en er aan: visagie, styling, in een studio. En ja: ik werd er een beetje zenuwachtig van. Ik vind op de foto gaan nog steeds een beetje ingewikkeld. Niet meer eng, maar wel spannend.

Terwijl ik daar zo stond, in de make up en met mijn mooie haren en kleren, stond ik me te bedenken waarom het nou zo spannend is. Volgens mij komt het omdat iemand je zo nadrukkelijk bekijkt, terwijl je je er ook nog eens heel bewust van bent dat iemand je aan het bekijken is. Normaalgesproken doe je gewoon, beweeg je gewoon, ben je gewoon bezig. Nu heb je een toeschouwer die ook nog eens elke seconde vast kan leggen.

Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik stond in een soort van houding, ze zei dat dat goed was, en ik merkte dat ik daar bleef staan. Beetje wiebelen, dat was het wel. En ineens wist ik waar ik behoefte aan had: ik wilde horen dat ik het goed deed. Ik wilde weten wat zij wilde dat ik deed.

Ik klets heel veel als ik jou fotografeer. Bijna de hele tijd, geloof ik. En toen ik daar zo stond, was ik blij dat ik dat doe. Want volgens mij helpt het. Ik vertel je waar je je handen moet houden, of je hoofd nog een klein beetje gedraaid mag worden, je rug wat rechter, je mond ontspannen. Ik maak flauwe grapjes, maar nog veel, veel, veel vaker ben ik blij en vertel ik je hoe goed je het doet. Want dat is zo. Dus geen zorgen. Ik weet hoe je mooi staat of zit op een foto, en ik leg het je haarfijn uit. Je hoeft geen volleerd model te zijn. Wees maar gewoon jezelf, dan ben je mooi genoeg!